Heermoes: het medicijn

Als onkruid is het Heermoes (Latijnse naam Equisetum arvense)  niet echt een geliefde plant in onze tuinen. Toch zijn er ook positieve dingen over de plant te melden. Vooral in de kruiden geneeskunde worden er mooie dingen over Heermoes verteld.

Zo gebruikten de Romeinen de plant als schuurmiddel van potten en pannen en werd de plant in de middeleeuwen gebruikt om tin en fijn houtwerk te borstelen. 

 De oude Grieken gebruikten de plant al als middel om het bloeden van wonden te stoppen, bij het  helen van botbreuken en het verzachten van schaafwonden. Dit alles door de de mineralen en vitamines die de plant in hoge mate bevat. Kruidendokters zijn dol op de plant en schrijven hem voor bij bloedarmoede en algehele slapheid. Verder verhardt hij de nagels, brengt futloos haar weer tot leven en voorkomt vetafzetting in de aderen. Als gorgeldrank en inwendig om nierstenen te behandelen en inwendige bloedingen te stelpen.  Kortom er wordt een heel scala aan geneeskrachtige eigenschappen aan deze plant toegedicht.

De fytotherapie kent nog meer toepassingen van deze plant: het elastisch vermogen van de plant wordt hier aangewend voor het herstel van pezen (bij o.a. de tennisarm), bij botontkalking, reuma en artritis. De aanwezigheid van Siliciumdioxide in de plant zou hiervoor verantwoordelijk zijn.

Op culinair gebied is er niets te vinden dat deze plant iets geliefder of meer getolereerd maakt. De plant is ronduit vies en hooguit eetbaar als er niets anders meer voorhanden is.

Uiteraard wordt het zelf knoeien en samenstellen van smeerseltjes en drankjes ten zeerste ontraden. Kruidendokters daarentegen kunnen wel geraadpleegd worden. Mocht je een overdaad aan Heermoes in de tuin hebben dan kun je nog altijd overwegen, de oogst aan te bieden aan een kruidendokter of fytotherapeut (mits hij/zij natuurlijk zelf oogst) in ruil voor enkele kruidenmengsels.