Mijn Merel.

Hij was de baas in mijn tuin. Tolereerde mij als een noodzakelijk kwaad. Zijn plekje op de rand van de pot van de (terziele gegane) brugmansia gaf hem uitzicht over de tuin. Na de heftige sneeuwval gunde hij niemand een bezoek aan mijn voedertafel en huisje. Roodborst, pimpel, koolmees, mussen;  alles werd de tuin uitgewerkt. Alleen de spreeuwen die massaal de tuin bestormden bleven onverschillig onder zijn aanvallen. Maar ja, spreeuwen zijn gewend aan ruzie, en gaan vrolijk vechtend en ruziend door het leven.
Na de vorst periode dook hij in een verkwikkend badje. Vertederd belde ik mijn zus Paulien. Zo lief en leuk, ik hoop dat hij zijn nest in mijn tuin maakt. Hoewel dit ook wel weer zorgen geeft, met het oog op het enorm aantal katten, dat zeer creatief is in het plunderen van nesten. Vervolgens begon MIJN merel aan zijn lunch, bestaande uit allerhande vliegjes en mugjes die tussen de bladeren, de zware vorst hadden overleefd. Helaas, een elegante glijvlucht, een abrupte landing en een brutaal ogende sperwer maakte een einde aan de lunch van de merel. Deze werd in één klap gedevalueerd tot lunch van de sperwer. Hoe ik mijn best ook deed, van de zwarte slappe kluit aan de poten van de sperwer kon ik geen andere invulling geven dan de restanten van mijn merel.
Om zijn nalatenschap, de heerschappij over mijn tuin, wordt druk gevochten. Niemand heeft tot nu toe gewonnen. De merels rollen en buitelen vechtend en "tjoekend"dooor mijn tuin. Jaja de natuur kan zeer hard zijn.